Ik ben moeder!

Dat is even schrikken hé, die aanhef, maar… ik ben alweer een tijdje moeder! Wat een grote verrassing, of niet dan?!
Ik heb er niet eens negen maanden voor hoeven kotsen of zwoegen, geen zwangerschapsyoga, ik ben ook niet onbevlekt ontvangen, of ineens hetero geworden, ik heb er niks voor uit een armzalig land hoeven halen (alhoewel, dit laatste misschien een heel klein beetje..).
Wat zeg ik, 1 kind? Zelfs 2! De ene ken ik al zo’n 3,5 jaar, de ander nog maar slechts een dik half jaar.
Nun is 16 en Eline is 3,5, beide van een andere vader overigens.
Ze weten daarbij van elkaar ook niet dat ze nog een broer c.q. zusje hebben, bedenk ik me nu. Het is een ietwat bijzondere gezinssamenstelling. Maar ik hou van apart.

Eline heeft net iets roder haar als dat ik vroeger peentjeskleurig haar had, en zij heeft een half jaar geleden bedacht dat ik haar ‘andere mama’ ben, naast haar ‘echte mama’.
En het takenpakket van de andere mama ziet er anders uit dan die van de echte mama. Als bijvoorbeeld de billen afgeveegd moeten worden dan wordt de andere mama geroepen, heel apart.
Toen ze een tijd terug bij me logeerde en iets te lang tussen de klapdeuren van de supermarkt bleef staan omdat het daar zo lekker warm waaide (en het buiten wat koud was) en de deuren zich sloten met Eline er nog tussen, toen zei ze huilend dat ze naar haar echte mama wilde.
Ik heb mijn takenpakket nog niet helemaal helder, maar geniet absoluut van het moederschap.

Nun is donker getint, en woonde tot voor kort in Laos in een klooster. Echt, ik heb me serieus nooit beseft dat je zo gemakkelijk ‘mother’ wordt, het enige wat ik ervoor doe is zijn studie in Laos financieren. Je zou bijna denken dat je dus kinderen ‘kunt kopen’. En eigenlijk is dat dus ook gewoon zo.
Niet in die zin dat ik ‘m heb gekocht (lees: geadopteerd) want ik vind ook dat je een kind niet zomaar uit z’n cultuur moet plukken. En in het klooster heeft hij wellicht meer dingen geleerd die er écht toe doen, dan wat hij zou hebben geleerd in onze Nederlandse consumptiemaatschappij.
We mailen regelmatig. Met weinig inspanning een groot resultaat als moeder zijnde. Dat betekent misschien ook dat het zo moet zijn. Als iets me heel veel (téveel) moeite kost, dan vraag ik me altijd af of het dan wel mijn pad is?

Toch, ik heb ook heel veel respect gekregen voor ‘echte mama’s’. Ik begrijp eigenlijk niet zo goed hoe ze het volhouden, om echte mama te zijn.
Het begint ’s ochtends al heel vroeg. Die vroegte los je als andere mama op met een leuk DVD’tje van Calimero. Daarna het ontbijt. Dan moet er gevingerverft worden. Dan in bad, want de vingerverf is niet beperkt gebleven tot alleen de vingers (lege glazen groentepotten en pollepels doen goede dienst, bij gebrek aan keurige badeentjes enzo), dan naar de speeltuin, dan boekje lezen, en dan…vraag ik me af of het al bijna weer bedtijd is, want ik ben kapót, maar…. dan is het pas 10 uur in de ochtend!!!!

Dan besef ik me ook weer waarom ik geen wens heb om ‘echte mama’ te worden. Het is mij echt te intensief. En áls ik het dan misschien al wel zou willen, dan is het omdat mijn ego zo graag wat na wil laten op deze aarde. Dat kan dus een kind zijn, of een boek, bekend worden als columniste, of wat dan ook. Mijn ego is als de dood dat ik er totaal niet toe doe hier op aarde, of vergeten ben zodra ik het loodje leg. Er moet iets nuttigs gedaan worden hier, zodat er nog héél lang aan me gedacht wordt!!!
Mijn ziel neemt af en toe (lees: regelmatig) de tijd om mijn ego gerust te stellen. Dan zitten ze samen op de bank, onder het genot van een kopje thee, en vertelt mijn ziel dat alleen al hier op aarde te zijn, het voorrecht te hebben om als mens op aarde te mogen leven, dat dát al genoeg nut is. Gewoon ZIJN. En dan ontvouwd het leven zich als vanzelf, natuurlijk en moeiteloos.
Dan is het niet meer belangrijk of iets nuttig is of niet, dan is er geen goed of fout meer, mooi of lelijk, maar dan IS het.
En natuurlijk komt het ego dan in opstand, want zó eenvoudig kan het niet zijn. Maar zo eenvoudig is het wél..!
Eigenlijk is het lef hebben om nutteloos te durven zijn. Niks te doen, de leegte niet op te vullen.

Als een kind, onbevangen en verwonderd, open voor alles wat voorbij komt, hier en nu. De vogel die me wakker zingt, de onbekende die naar me glimlacht, de klaproos die naar me zwaait vanuit de berm.

Wat heerlijk toch, die kinderen om me heen!! Ze zijn mijn leermeester.
Al vervang ik Calimero de volgende keer voor Pippi Langkous. Met ‘zij zijn groot en ik is klein en dat is niet eerlijk’ begint het gedonder al, onder die halve eierdop heeft het ego zijn bestaansrecht al gevonden..